“DE BESTE MANIER OM TE LEREN IS OM TE DOEN, DESNOODS GA JE OP JE BEK.”

“De beste manier om te leren is om te doen, desnoods ga je op je bek. Dat is het risico dat je neemt en ook gelijk het mooie aan 
ondernemen.” Door Zoë Backbier van StartUp Nijmegen.

Binnen steeds meer vakgroepen wordt het houden van intervisies verplicht gesteld. Dat is niet zo gek, onderzoek toont namelijk aan dat deze vorm van reflecteren leidt tot een
verhoging in onderlinge openheid, veiligheid, capaciteit tot analyse en gezamenlijk leren. Als opgeleid docent Nederlands zag Milou Meijer een kans en specialiseerde zich in intervisie begeleiding. Haar onderneming starten was voor Milou een risico, maar eentje die al snel succesvol bleek. Inmiddels kan Milou het leven zonder ondernemen niet meer voorstellen.

Een verplichting als kans tot groei.

Vanuit haar naasten en netwerk zag Milou dat steeds meer zorgverleners verplicht werden tot het houden van begeleide intervisies. Deze verplichting werd ingesteld om bij te dragen aan de kwaliteit van zorg. “Intervisie komt neer op reflecterend leren. Dat doe je ineen peer group, dus een groep gelijkgestemde professionals”. In de groep werken we naar het bekijken van je overtuigingen. Waarom heb je bepaalde dingen gedaan? En doe je dat vaker? En toen je dit eerder deed, wat heb je toen ervaren? Wat was de uitkomst toen? Je ontdekt een patroon en ga je echt op een reflectie zitten om mensen aan het denken te zetten. En zo kunnen ze weer hun eigen mening vormen en daar stappen in vooruitmaken.”

Als oud docent Nederlands zag Milou een hoop overeenkomsten met haar vak en
intervisiebegeleiding. “Je kijkt als intervisiebegeleider naar onderzoek naar ontwikkelingen van nieuwe modellen, trainingen en manieren van leren. En dit leren gaat diep in op
onderwijsconcepten. Daarin had ik als voordeel dat ik docent ben van origine.” Naast dit
voordeel, kon Milou als intervisie specialist ook veel betekenen voor haar netwerk. “Toen dacht ik, als ik nu een cursus doe tot intervisiebegeleider, dan hebben wij die in onze regio met al de samenwerkende praktijken, zo kunnen wij dit gewoon doen zonder daar extern iemand voor in te hoeven huren.”

Milou besloot de kans te nemen en startte haar specialisering in intervisie begeleiding. Op dat moment had ze een nog een fulltimebaan. “Toen was ik manager in de praktijk van mijn man. Alleen toen hij terugkwam na opleiding tot fysiotherapeut moest ik hem gaan vertellen wat hij moest doen. Dat werkt niet.” Op dat moment was Milou bezig met het uitbreiden van haar bedrijf, maar had ze nog niet het idee om full time intervisies te kunnen begeleiden. “Toen heb ik nog zelfs gedacht om het onderwijs in te gaan voor een paar dagen. Omdat ik dacht, ik krijg mijn agenda hier niet vol genoeg mee.”

Groeien door middel van netwerk
Gedurende haar startperiode kwamen er steeds meer aanvragen binnen. “Ik begon door hier en daar af en toe wat te doen voor bedrijven die dat wel wilden. In de fysiotherapie
voornamelijk vanuit ons netwerk. Toen kwam in de chiropractie de eis tot intervisie vanuit de zorgverzekeraars. Daar ben ik in gerold en gaan inspelen op de behoeften van de beroepsgroepen in mijn naaste kringen.” Toen het balletje eenmaal echt ging rollen en de aanvragen toenamen besloot Milou een netwerk van andere intervisiebegeleiders op te zetten.

Dat heeft twee voordelen. Als intervisie begeleiding kan je meer bieden. Een eenpitter kan ziek zijn, dan ga je liever voor iemand die ook nog iemand achter de hand heeft. Daarnaast kreeg ik opdrachten waarin ze parallelle intervisies wilden op twee groepen. Dat kan ik natuurlijk niet in mijn eentje. Dus eigenlijk is dat vanuit die vraag groter geworden.

Onverwachte groei
Als Milou terug kijkt op de keuze die ze heeft gemaakt om zich te specialiseren, is ze ontzettend trots. “Ik merkte altijd dat als ik voor de klas stond, dat ik helemaal gesloopt was als ik thuis kwam. En toen dacht ik, ja, is dit dan wel helemaal wat ik wil? Toen ben ik een doel gaan stellen voor mezelf. Een omzetdoel wat ik wil halen. Ik heb altijd het vertrouwen gehad dat als het niet goed zou komen, dat ik nog altijd weer docent Nederlands aan de slag zou kunnen.” Milou besloot om het risico te nemen. “De beste manier om te leren is namelijk om te doen, desnoods ga je op je bek. Dat is het risico dat je neemt, en ook gelijk het mooie aan ondernemen.”